папо́віч, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

Сын папа; чалавек, які паходзіць з духоўнага роду.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

папо́віч

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. папо́віч папо́вічы
Р. папо́віча папо́вічаў
Д. папо́вічу папо́вічам
В. папо́віча папо́вічаў
Т. папо́вічам папо́вічамі
М. папо́вічу папо́вічах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

папо́віч м., разг. попо́вич

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

папо́віч, ‑а, м.

Разм. Сын папа; чалавек, які паходзіць з духоўнага роду.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Алёша Паповіч 2/494

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Паповіч Ц. 9/179

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Паповіч Я. 4/110

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Паповіч В. (паўстанец) 4/110

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Паповіч Павел Раманавіч

т. 12, с. 67

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Паповіч-Байройт Дымітрые

т. 12, с. 67

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)