панцё́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. панцё́р панцё́ры
Р. панцё́ра панцё́раў
Д. панцё́ру панцё́рам
В. панцё́ра панцё́раў
Т. панцё́рам панцё́рамі
М. панцё́ру панцё́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

панцёр м., карт. понтёр

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

панцёр, ‑а, м.

У картачных гульнях — той, хто панціруе. Панцёры па чарзе называлі стаўкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

панцёр

(фр. ponte)

той, хто робіць стаўку супраць банка ў картачнай гульні.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

понтёр карт., уст. панцёр, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)