пану́рыць, -ру, -рыш, -рыць; -раны; зак.

У выразе: панурыць галаву — тужліва схіліць галаву.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пану́рыць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. пану́ру пану́рым
2-я ас. пану́рыш пану́рыце
3-я ас. пану́рыць пану́раць
Прошлы час
м. пану́рыў пану́рылі
ж. пану́рыла
н. пану́рыла
Дзеепрыслоўе
прош. час пану́рыўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пану́рыць сов. пону́рить, опусти́ть;

п. галаву́ — пону́рить (опусти́ть) го́лову

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пану́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак., што.

Паныла схіліць галаву, апусціць вочы ўніз. — Цяжка? — з іроніяй спытала .. [Маша], і.. [Максім] вінавата панурыў галаву. Шамякін. Федзя панурыў вочы і маўчаў. Няхай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пону́рить сов. пану́рыць; (опустить) апусці́ць, мног. паапуска́ць;

пону́рить го́лову пану́рыць (апусці́ць) галаву́;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пану́рваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да панурыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пану́раны пону́ренный, опу́щенный; см. пану́рыць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пану́рваць несов. пону́ривать, опуска́ть; см. пану́рыць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сіно́нім, -а, мн. -ы, -аў, м.

Слова (або выраз), якое гучаннем і напісаннем адрозніваюцца ад іншага, але супадае або блізкае па знач. з іншым словам (выразам), напр., «смелы» і «адважны»; «апусціць галаву» і «панурыць галаву».

|| прым. сінанімі́чны, -ая, -ае.

С. рад назоўнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Пану́ры ’прыветлівы, хмурны, суровы (пра чалавека); змрочны; з апушчанай галавой, панылы’ (ТСБМ, Нас., Яруш.), пану́рысты, пону́рышчэ ’пануры чалавек’ (ТС), панурува́тый (Клім.). Рус. пону́рый, укр. пону́рий, польск. ponury, чэш. ponury, славац. ponur(n)ý. Ад панурыць < нурыць (гл.) (Фасмер, 3, 326; Брукнер, 365).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)