пану́рысты, -ая, -ае.

Хмурны, няветлівы.

П. чалавек.

|| наз. пану́рыстасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пану́рысты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. пану́рысты пану́рыстая пану́рыстае пану́рыстыя
Р. пану́рыстага пану́рыстай
пану́рыстае		 пану́рыстага пану́рыстых
Д. пану́рыстаму пану́рыстай пану́рыстаму пану́рыстым
В. пану́рысты (неадуш.)
пану́рыстага (адуш.)		 пану́рыстую пану́рыстае пану́рыстыя (неадуш.)
пану́рыстых (адуш.)
Т. пану́рыстым пану́рыстай
пану́рыстаю		 пану́рыстым пану́рыстымі
М. пану́рыстым пану́рыстай пану́рыстым пану́рыстых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пану́рысты нелюди́мый, за́мкнутый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пану́рысты, ‑ая, ‑ае.

Хмурны, непрыветлівы, нелюдзімы (пра чалавека). Хадзіў.. [Андрэй Андрэевіч] грозны, панурысты. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Пы́пкаць ’заікацца’ (Нас.), пыпка ’панурысты чалавек’ (там жа). Гукапераймальнае, на базе імітатываў пып‑ (запінанне, заіканне), пык‑ (плямканне губамі) і пад.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пану́ры ’прыветлівы, хмурны, суровы (пра чалавека); змрочны; з апушчанай галавой, панылы’ (ТСБМ, Нас., Яруш.), пану́рысты, пону́рышчэ ’пануры чалавек’ (ТС), панурува́тый (Клім.). Рус. пону́рый, укр. пону́рий, польск. ponury, чэш. ponury, славац. ponur(n)ý. Ад панурыць < нурыць (гл.) (Фасмер, 3, 326; Брукнер, 365).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)