памёт, -у, М -ме́це, м.

Кал жывёл, птушак.

Птушыны п.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

памё́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. памё́т
Р. памё́ту
Д. памё́ту
В. памё́т
Т. памё́там
М. памё́це

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

памёт, -ту м. помёт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

памёт, ‑у, М ‑мёце, м.

Кал, экскрэменты жывёлы. Груды бітай цэглы былі густа заляпаны птушыным памётам. Чыгрынаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Памёт 1 ’кал, экскрэменты жывёлы’ (ТСБМ, ТС). Паводле Крукоўскага (Уплыў, 40), з рус. помёт ’тс’, таму што корань мет‑ неўласцівы бел. мове. Але параўн. памёт 2.

Памёт 2 ’поле, якое ніколі не апрацоўвалася’ (Інстр. I), ’абложная зямля’ (Касп., ДАБМ, 857; Хрэст. па бел. дыялекталогіі, 334), ’няўдобіца’ (Сл. ПЗБ). Рус. арханг., смал. помёт ’аблога, папар’. Відаць, да *мятаць (параўн. памёт 1), г. зн. ’кінутае, пакінутае (на адпачынак) поле’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

памёт Абложная зямля (Леп., Пол.); пустуючая зямля (Кузн. Чашн. Касп.).

□ в. Паме́тнікі Пол., ур. Памёт (высокая гара) каля в. Чарсвяны Уш.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Птушыны памёт 8/623

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Памёт птушыны 4/74

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

гуа́на, нескл., н.

Памёт дзікіх птушак, які скарыстоўваецца на ўгнаенне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гуа́на, нескл., н.

Сухі памёт дзікіх птушак, які скарыстоўваецца на ўгнаенне.

[Ісп. guano.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)