пампалі́т
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пампалі́т |
пампалі́ты |
| Р. |
пампалі́та |
пампалі́таў |
| Д. |
пампалі́ту |
пампалі́там |
| В. |
пампалі́та |
пампалі́таў |
| Т. |
пампалі́там |
пампалі́тамі |
| М. |
пампалі́це |
пампалі́тах |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пампалі́т, ‑а, М ‑ліце, м.
Памочнік (камандзіра, начальніка) па палітычнай частцы (да 1942 г.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
помполи́т (помо́щник полити́ческого руководи́теля) ист. пампалі́т, -та м. (памо́чнік паліты́чнага кіраўніка́).
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)