памара́не, ‑ран; адз. памаранін, ‑а, м.; памаранка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. памаранкі, ‑нак; ж.

Жыхары памор’я.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

памаране

т. 12, с. 31

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

памара́нін,

гл. памаране.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

памара́нка,

гл. памаране.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

памара́нін

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. памара́нін памара́не
Р. памара́ніна памара́н
Д. памара́ніну памара́нам
В. памара́ніна памара́н
Т. памара́нінам памара́намі
М. памара́ніне памара́нах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)