паліцыя́нт

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. паліцыя́нт паліцыя́нты
Р. паліцыя́нта паліцыя́нтаў
Д. паліцыя́нту паліцыя́нтам
В. паліцыя́нта паліцыя́нтаў
Т. паліцыя́нтам паліцыя́нтамі
М. паліцыя́нце паліцыя́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

паліцыя́нт м., разг. полице́йский

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паліцыя́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Разм. Асоба, якая служыць у паліцыі; паліцэйскі. На вобыск да Тамаша выправілі аж трох паліцыянтаў. Бядуля. Па гэтым гасцінцы панскія паліцыянты ганялі скаваную моладзь — барацьбітоў за свабоду народа. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паліцыя́нт м., паліцэ́йскі у знач. наз. м. Polizíst m -en, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

policjant

м. паліцэйскі, паліцыянт

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

gliniarz

м. разм. паліцыянт

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Polizíst

m -en, -en паліцэ́йскі, паліцыя́нт

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Wáchmann

m -s, -männer паліцэ́йскі, паліцыя́нт

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

bluecoat

[ˈblu:koʊt]

n.

паліцыя́нт -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

бу́дачнік, ‑а, м.

Той, хто нясе каравульную службу ў будцы, жыве ў каравульнай, чыгуначнай будцы. Ідзе Сцёпка,.. мінае чырвоныя домікі будачнікаў, пераезды. Колас. // У дарэвалюцыйнай Расіі — паліцыянт, які глядзеў за парадкам на вуліцы, знаходзячыся ў будцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)