◎ Пале́й ’падпальшчык’ (ТС). Укр. палій ’тс’. Ад паліць з прасл. суф. ‑ejь (параўн. SP, 1, 86).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Палей М. М. 4/496

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Палей Ф. Я. 6/537, 541

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

пале́я

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. пале́я пале́і
Р. пале́і пале́й
Д. пале́і пале́ям
В. пале́ю пале́і
Т. пале́яй
пале́яю		 пале́ямі
М. пале́і пале́ях

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)