палаўча́нка гл. полаўцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

палаўча́нка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. палаўча́нка палаўча́нкі
Р. палаўча́нкі палаўча́нак
Д. палаўча́нцы палаўча́нкам
В. палаўча́нку палаўча́нак
Т. палаўча́нкай
палаўча́нкаю		 палаўча́нкамі
М. палаўча́нцы палаўча́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

палаўча́нка ж., ист. половча́нка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

палаўча́нка,

гл. полаўцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

по́лаўцы, -аў, адз. по́лавец, -лаўца, м.

Група плямён цюркскага паходжання, якія качавалі на паўднёвым усходзе Еўропы ў 11 — пач.

13 ст.

|| ж. палаўча́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

половча́нка ист. палаўча́нка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

по́лаўцы, ‑аў; адз. полавец, ‑лаўца, м.; палаўчанка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. палаўчанкі, ‑нак; ж.

Гіст. Народнасць цюркскага паходжання, якая ў 11–13 стст. насяляла паўднёварускія стэпы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)