пазё́р
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пазё́р |
пазё́ры |
| Р. |
пазё́ра |
пазё́раў |
| Д. |
пазё́ру |
пазё́рам |
| В. |
пазё́ра |
пазё́раў |
| Т. |
пазё́рам |
пазё́рамі |
| М. |
пазё́ру |
пазё́рах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пазёр, -а, мн. -ы, -аў, м. (кніжн., неадабр.).
Чалавек, які прымае позу (у 2 знач.), стараецца стварыць уражанне сваімі паводзінамі, знешнасцю.
|| ж. пазёрка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.
|| прым. пазёрскі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пазёр, ‑а, м.
Той, хто схільны або любіць пазіраваць (у 2 знач.), разлічваючы на знешні эфект. [Мая Антонаўка:] — Я была класным кіраўніком Бондаравага класа і тады яшчэ не ведала, што свавольнікі і хуліганы заўсёды пазёры і крыху акцёры. Карпюк.
[Фр. poseur.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пазёр
(фр. poseur)
чалавек, які клапоціцца аб знешнім эфекце сваіх паводзін, прымае позу, рысуецца.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
пазёр
(фр. poseur)
чалавек, які клапоціцца аб знешнім эфекце сваіх паводзін, прымае позу 2, рысуецца.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
poseur [pəʊˈzɜ:] n. infml пазёр
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
пазёрка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.
Жан. да пазёр.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пазі́раваць, -рую, -руеш, -руе; -руй; незак.
1. Прымаць якую-н. позу, служачы натурай для фатографа або мастака.
2. Паводзіць сябе як пазёр, фальшыва (кніжн., неадабр.).
|| наз. пазі́раванне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)