пазо́ўнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пазо́ўнік |
пазо́ўнікі |
| Р. |
пазо́ўніка |
пазо́ўнікаў |
| Д. |
пазо́ўніку |
пазо́ўнікам |
| В. |
пазо́ўніка |
пазо́ўнікаў |
| Т. |
пазо́ўнікам |
пазо́ўнікамі |
| М. |
пазо́ўніку |
пазо́ўніках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
suitor
[ˈsu:tər]
n.
1) кавале́р, залётнік -а m.
2) Law пазо́ўнік -а, ісьце́ц істца́ m.
3) про́сьбіт -а m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
powód
pow|ód
м.
1. ~odu — прычына, падстава;
z ~odu — па прычыне;
~ód do kłótni — прычына для сваркі;
bez ~odu — без дай-прычыны;
2. ~odu — повад (частка вупражы);
3. юр. пазоўнік, ісцец
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)