падшэ́фнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
падшэ́фнік |
падшэ́фнікі |
| Р. |
падшэ́фніка |
падшэ́фнікаў |
| Д. |
падшэ́фніку |
падшэ́фнікам |
| В. |
падшэ́фніка |
падшэ́фнікаў |
| Т. |
падшэ́фнікам |
падшэ́фнікамі |
| М. |
падшэ́фніку |
падшэ́фніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
падшэ́фнік м., разг. подше́фник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
падшэ́фнік, ‑а, м.
Разм. Асоба або ўстанова, над якой узята шэфства.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
подше́фник разг. падшэ́фнік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)