◎ Падлу́бак, падлубка ’драўляная шына на санях’ (Касп.). Да лубянка (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
падлу́бка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
падлу́бка |
падлу́бкі |
| Р. |
падлу́бкі |
падлу́бак |
| Д. |
падлу́бцы |
падлу́бкам |
| В. |
падлу́бку |
падлу́бкі |
| Т. |
падлу́бкай
падлу́бкаю |
падлу́бкамі |
| М. |
падлу́бцы |
падлу́бках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
◎ По́длабка ’планка, якая прыбіваецца пад з’езджаны полаз у санях’ (Мат. Гом.), подпапка ’тс’ (Сцяц.). Відаць, таго ж паходжання, што і падлу́бак ’планка на полаз’, каранёвая частка якіх выступае таксама ў надставіш ’вузкая планка, што набіваецца на капылы паверх вязоў’, надулубкі ’вязок ў санях’, падубець ’памаразень’, што ідэнтыфікуецца з ‑сіьІЬ‑, гл. даўбаць ’дзяўбаць, рабіць выемку’ (Цыхун, SOr, 39, 281), параўн. таксама надаўб, падпанкі. Сцяцко выводзіць подпапка ад падлапіць ’даць латку’ (Сцяцко, СНЛ, 183). Хутчэй за ўсё — народнаэтымалагічнае асэнсаванне, гл. лапіць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)