падко́ўванне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. падко́ўванне
Р. падко́ўвання
Д. падко́ўванню
В. падко́ўванне
Т. падко́ўваннем
М. падко́ўванні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

падко́ўванне ср. подко́вка ж.; см. падко́ўваць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падко́ўванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. падкоўваць — падкаваць (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падко́ўванне н. Beschlágen n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

подко́вка ж.

1. (действие) падко́ўванне, -ння ср.;

2. уменьш. падко́ўка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ко́ўка ж. (падкоўванне) Beschlágen n -s; Beschlág m -s, Húfbeschlag m

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Beschlág

m -(e)s, Beschläge

1) абшыўка, абабі́ўка

2) падко́ва; падко́ўванне (коней)

3) армату́ра

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)