Пада́лец

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Пада́лец
Р. Пада́льца
Д. Пада́льцу
В. Пада́лец
Т. Пада́льцам
М. Пада́льцы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Падалец Дз. П. 7/597—598; 8/171

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

◎ Па́данка ’змяя (мядзянка?)’ (Нар. лекс., маларыц.), падалец ’вуж’ (Сцяшк. Сл.), падалец, падаляц ’вераценніца’ (Сл. ПЗБ). Укр. падалець ’вераценніца, Angius fragilis’, пидальник, падалак ’тс’, падалица ’від вужа, гадзюка’, польск. padalec ’жаўтапузік, Ophisautus apodus’. Да падаць ^Крукнер, 390). У гродзенскіх гаворках, магчыма, з польск./

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)