паглумі́цца
дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, зваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
паглумлю́ся |
паглу́мімся |
| 2-я ас. |
паглу́мішся |
паглу́міцеся |
| 3-я ас. |
паглу́міцца |
паглу́мяцца |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
паглумі́ўся |
паглумі́ліся |
| ж. |
паглумі́лася |
| н. |
паглумі́лася |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
паглумі́ся |
паглумі́цеся |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
паглумі́ўшыся |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
паглумі́цца сов. (о многом) поиздева́ться
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
паглумі́цца, ‑глумлюся, ‑глумішся, ‑глуміцца; зак.
1. з каго-чаго, над кім-чым і без дап. Паздзекавацца, панасміхацца. Вот зажадалася каршуну беламу паглуміцца над дзяўчынай простай! Нікановіч. Хіба патрэбна [Ясю] такая бяднячка, як яна. Проста ён задумаў нешта благое, хоча паглуміцца з раскошы. Чарнышэвіч.
2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Папсавацца — пра ўсё, многае.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)