павія́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Малпа з падоўжанай мордай і ярка афарбаванымі сядалішчнымі мазалямі.

|| прым. павія́навы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

павія́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. павія́н павія́ны
Р. павія́на павія́наў
Д. павія́ну павія́нам
В. павія́на павія́наў
Т. павія́нам павія́намі
М. павія́не павія́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

павія́н м., зоол. павиа́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

павія́н, ‑а, м.

Буйная малпа з падоўжанай мордай, якая жыве ў Афрыцы і Аравіі.

[Ням. Pavian.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

павія́н м заал Pávian [-vĭɑ:n] m -s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

павія́н

(ням. Pavian, ад гал. baviaan)

буйная малпа з падоўжанай мордай, якая жыве ў Афрыцы і Аравіі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Павія́н ’буйная малпа з падоўжанай мордай, якая жыве ў Афрыцн і Аравіі’ (ТСБМ). У бел. з рус. павиа́н ’тс’ (Крукоўскі, Уплыў, 88), якое ў сваю чаргу праз ням. Pavian запазычана з гал. baviaan ад франц. babouin, першапачаткова ’дурань’ (Фасмер, 3, 181).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

жоўты павіян

т. 6, с. 440

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

павиа́н зоол. павія́н, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

baboon [bəˈbu:n] n. zool. бабуі́н, павія́н

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)