павява́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. павява́нне
Р. павява́ння
Д. павява́нню
В. павява́нне
Т. павява́ннем
М. павява́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

павява́нне ср. ве́яние, дунове́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

павява́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. павяваць (у 1 знач.); павеў, лёгкі рух паветра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

павява́нне н. разм. гл. павеў

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

wianie

н.

1. веянне;

2. павяванне

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ве́яние ср.

1. (зерна — машиной) арфава́нне, -ння ср.; (ручным способом) ве́янне, -ння ср.;

2. (ветра) павява́нне, -ння ср.; (дуновение) паве́ў, -ве́ву м., по́дых, -ху м.;

3. перен. паве́ў, -ве́ву м.;

но́вые ве́яния но́выя паве́вы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)