паво́зачны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. паво́зачны паво́зачная паво́зачнае паво́зачныя
Р. паво́зачнага паво́зачнай
паво́зачнае		 паво́зачнага паво́зачных
Д. паво́зачнаму паво́зачнай паво́зачнаму паво́зачным
В. паво́зачны (неадуш.)
паво́зачнага (адуш.)		 паво́зачную паво́зачнае паво́зачныя (неадуш.)
паво́зачных (адуш.)
Т. паво́зачным паво́зачнай
паво́зачнаю		 паво́зачным паво́зачнымі
М. паво́зачным паво́зачнай паво́зачным паво́зачных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

паво́зачны

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз. мн.
м. -
Н. паво́зачны паво́зачныя
Р. паво́зачнага паво́зачных
Д. паво́зачнаму паво́зачным
В. паво́зачнага паво́зачных
Т. паво́зачным паво́зачнымі
М. паво́зачным паво́зачных

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

паво́зачны

1. прил. пово́зочный;

2. в знач. сущ. пово́зочный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паво́зачны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да павозкі. Павозачны кузаў.

2. у знач. наз. паво́зачны, ‑ага, м. Той, хто кіруе коньмі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паво́зка, -і, ДМ -зцы, мн. -і, -зак, ж.

Просты колавы экіпаж без рысораў.

|| прым. паво́зачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пово́зочный

1. прил. паво́зачны;

2. сущ. паво́зачны, -нага м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)