па́ва, -ы, мн. -ы, па́ваў, ж.

Самка паўліна.

|| прым. паві́ны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

па́ва

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. па́ва па́вы
Р. па́вы па́ў
Д. па́ве па́вам
В. па́ву па́ў
Т. па́вай
па́ваю		 па́вамі
М. па́ве па́вах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

па́ва ж., зоол., перен. па́ва

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

па́ва, ‑ы, ж.

1. Самка паўліна.

2. у знач. прысл. па́вай. Разм. Плаўна, з гонарам (пра жаночую паходку). Паведаміўшы.. нечаканую навіну, Мая павай выйшла за дзверы. Васілёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

па́ва ж заал разм Pfáu¦henne f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

пава

Том: 23, старонка: 377.

img/23/23-377_1978_Пава.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

па́ва

(польск. pawa, ад ст.-в.ням. pfawo)

самка паўліна.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Па́ва ’самка паўліна’ (ТСБМ, ТС, КЭС лаг.). Рус. па́ва ’тс’, пав ’паўлін’, укр. па́ва, чэш., славац. pav, польск., в.- і н.-луж. paw. Ст.-бел. павъ (са ст.-польск. pawv — Булыка, Запазыч., 234; ён жа, Лекс. запазыч., 145). У слав. мовы запазычана з лац. pavo ’паўлін’ праз ст.-в.-ням. pfawo ’тс’ (Фасмер, 3, 181). Па́ва — карэлятыўная форма жаночага роду да паў.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

паві́ны гл. пава.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

эзо́паў: ~пава мо́ва эзо́пов язы́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)