па́ва, -ы, мн. -ы, па́ваў, ж.

Самка паўліна.

|| прым. паві́ны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

па́ва

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. па́ва па́вы
Р. па́вы па́ў
Д. па́ве па́вам
В. па́ву па́ў
Т. па́вай
па́ваю		 па́вамі
М. па́ве па́вах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

па́ва ж., зоол., перен. па́ва

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

па́ва, ‑ы, ж.

1. Самка паўліна.

2. у знач. прысл. па́вай. Разм. Плаўна, з гонарам (пра жаночую паходку). Паведаміўшы.. нечаканую навіну, Мая павай выйшла за дзверы. Васілёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

па́ва ж. заал. разм. Pfáu¦henne f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

па́ва

(польск. pawa, ад ст.-в.-ням. pfāwo)

самка паўліна.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

пава

Том: 23, старонка: 377.

img/23/23-377_1978_Пава.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

Па́ва ’самка паўліна’ (ТСБМ, ТС, КЭС лаг.). Рус. па́ва ’тс’, пав ’паўлін’, укр. па́ва, чэш., славац. pav, польск., в.- і н.-луж. paw. Ст.-бел. павъ (са ст.-польск. pawv — Булыка, Запазыч., 234; ён жа, Лекс. запазыч., 145). У слав. мовы запазычана з лац. pavo ’паўлін’ праз ст.-в.-ням. pfawo ’тс’ (Фасмер, 3, 181). Па́ва — карэлятыўная форма жаночага роду да паў.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пава звычайная 8/624—625 (укл.)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

паві́ны гл. пава.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)