пабадзя́цца, -я́юся, -я́ешся, -я́ецца; зак. (разм.).

1. Пацягацца; павандраваць.

П. па свеце.

2. Пахадзіць, паблукаць без пэўнай мэты.

П. па базары.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пабадзя́цца

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, зваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. пабадзя́юся пабадзя́емся
2-я ас. пабадзя́ешся пабадзя́ецеся
3-я ас. пабадзя́ецца пабадзя́юцца
Прошлы час
м. пабадзя́ўся пабадзя́ліся
ж. пабадзя́лася
н. пабадзя́лася
Загадны лад
2-я ас. пабадзя́йся пабадзя́йцеся
Дзеепрыслоўе
прош. час пабадзя́ўшыся

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пабадзя́цца сов., разг.

1. поброди́ть, побродя́жничать, поскита́ться, помы́каться;

2. (без дела) поброди́ть, послоня́ться, пошата́ться, поболта́ться, пошля́ться, потаска́ться

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пабадзя́цца, ‑яюся, ‑яешся, ‑яецца; зак.

Разм.

1. Пацягацца, павалачыцца; павандраваць. Пабадзяцца па свеце. □ Мудры дзед. Век зжыў, пабадзяўся па людзях, пабачыў [людзей]. Пташнікаў.

2. Пахадзіць, пагуляць без пэўнай мэты. Пабадзяцца па лесе. □ Тарэнта адчыніў вароты і каня з хл[я]ва выгнаў на двор. — Ідзі хоць пабадзяйся трох[і] па кустах. Галавач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

набадзя́цца, ‑дзяюся, ‑дзяешся, ‑дзеецца; зак.

Разм. Пабадзяцца многа, уволю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пошля́ться сов., прост. пабадзя́цца, пашвэ́ндацца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

помы́каться сов., прост. пагарава́ць; (поскитаться) паблука́ць, пабадзя́цца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Пабадзя́й ’бадзяка, гультай’ (КЭС, лаг.). Ад пабадзяцца < бадзяцца (гл.) з суф. -a/б. Адносна суфіксацыі параўн. гультай.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

павалачы́цца, ‑лакуся, ‑лочышся, ‑лочыцца; зак.

1. Пацягнуцца па зямлі, падлозе і пад. Вяроўка ўпала і павалачылася па зямлі.

2. Разм. Пабадзяцца, павандраваць; пацягацца. Павалачыцца па свеце.

3. Разм. Пазаляцацца без сур’ёзных намераў. Павалачыцца за дзяўчынаю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

поскита́ться сов. паблука́ць; пацяга́цца, (долго, неоднократно) разг. папацяга́цца, пабадзя́цца; (покочевать) павандрава́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)