Verbum

анлайнавы слоўнік

о́рт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

орт м., мат., горн. орт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

орт горн. орт, род. о́рта м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

орт, ‑а, М орце, м.

1. У горнай справе — і гарызантальная падземная горная выпрацоўка, якая не мае непасрэднага выхаду на паверхню.

2. У матэматыцы — вектар, даўжыня якога роўная адзінцы.

[Ням. Ort — месца.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Орт (манета) 3/85; 6/614; 7/576—577; 10/360

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

орт,

адзінкавы вектар.

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

орт,

сярэбраная манета.

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

орт,

гарызантальная падземная горная вырабатка.

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

орт²

(гр. orthos = прамы)

вектар, даўжыня якога роўная адзінцы; адзінкавы вектар.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

орт¹

(ням. Ort = літар. месца)

1) сярэбраная манета Польшчы і германскіх дзяржаў у 17—18 ст., якая адпавядала 1/4 талера;

2) гарызантальная падземная горная выпрацоўка, якая не мае непасрэднага выхаду на паверхню.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)