нябо́гі

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. нябо́гі нябо́гая нябо́гае нябо́гія
Р. нябо́гага нябо́гай
нябо́гае		 нябо́гага нябо́гіх
Д. нябо́гаму нябо́гай нябо́гаму нябо́гім
В. нябо́гі (неадуш.)
нябо́гага (адуш.)		 нябо́гую нябо́гае нябо́гія (неадуш.)
нябо́гіх (адуш.)
Т. нябо́гім нябо́гай
нябо́гаю		 нябо́гім нябо́гімі
М. нябо́гім нябо́гай нябо́гім нябо́гіх

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

нябо́га

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. нябо́га нябо́гі
Р. нябо́гі нябо́гаў
Д. нябо́гу нябо́гам
В. нябо́гу нябо́гаў
Т. нябо́гам нябо́гамі
М. нябо́гу нябо́гах

Крыніцы: krapivabr2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

нябо́га

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. нябо́га нябо́гі
Р. нябо́гі нябо́г
Д. нябо́зе нябо́гам
В. нябо́гу нябо́г
Т. нябо́гай
нябо́гаю		 нябо́гамі
М. нябо́зе нябо́гах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

па́свіць, пасу, пасеш, пасе; пасём, пасяце, пасуць і пасу, пасвіш, пасвіць; пасвім, пасвіце; пр. пасвіў, ‑віла; заг. пасі; незак., каго-што.

Наглядаць за жывёлай, птушкай у час знаходжання яе на пашы. Коней папраўдзе не трэба было пасвіць, толькі пільнаваць ад ваўкоў, якіх у Маргах вадзілася шмат. Чарнышэвіч. — Эге! — круціў стары Юрка сівой галавой, — а я, нябогі, яшчэ сам, як быў маладым хлопцам, пасвіў быдла пад Дубамі. Колас. // Выпускаць (жывёлу, птушку) на пашу, на падножны корм. Рыгор вядзе каня ў Паўлюкову віку, а Паўлюк у гэты ж час пасвіць кабылу ў Рыгоравай канюшыне. Казека. У зарасніку пачалі [суседзі] пасвіць сваіх коней ды цялят, куды ганялі іх з вёскі. Галавач.

•••

Дзе і Макар коз не пасе гл. дзе.

Спаць і курэй пасвіць гл. спаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)