нырну́ть сов.
1. (в воду) нырну́ць, даць нырца́;
2. в др. знач. нырну́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
нырну́ць сов. и однокр., в разн. знач. нырну́ть;
н. з вы́шкі — нырну́ть с вы́шки;
ло́дка ~ну́ла ў хва́лі — ло́дка нырну́ла в во́лны;
н. у нато́ўп — нырну́ть в толпу́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Ныра́ць ’даваць нырца’ (Яруш., ТСБМ), зак. тр. нырну́ць (Яруш., ТСБМ, Сл. ПЗБ), укр. ниряти, нирнути, рус. нырять, нырнуть, серб.-харв. по́‑нирати ’знікаць, цячы пад зямлёй’, балг. ни́рна ’даваць нырца’. Выводзіцца з прасл. *nyr‑, падоўжанай асновы на базе *nъr‑, што ўзнікла аслабленнем ступені *nor‑, параўн. тураўск. нора́ць ’тс’; іншыя варыянты асновы дэманструюць розныя ступені чаргавання: *nьr‑, *ner‑, *nir‑, *nar‑, *nur‑ (Махэк₂, 401; Бязлай, 2, 227), паводле Фасмера (3, 92), дастаткова старажытныя, гл. нуры́ць ’падаць тварам на зямлю’, пану́ры, славац. ponárať ’заглыбляцца’, славен. pondreti ’нырнуць, схавацца’ і пад. Прасл. *nerti, nьrǫ, ст.-слав. изнрѣти, изньрѭ ’вынырнуць’ параўноўваюць з літ. nérti, nertù ’утапіць, заглыбіць’, лат. nirt, nirstu і г. д.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
нырэ́ц, -рца́ м., в разн. знач. ныро́к; (о человеке — ещё) ныря́льщик;
зрабі́ць не́калькі нырцо́ў за́пар — сде́лать не́сколько нырко́в подря́д;
ён до́бры н. — он хоро́ший ныро́к (ныря́льщик);
н. — вадапла́ўная пту́шка — ныро́к — водопла́вающая пти́ца;
◊ даць нырца́ — нырну́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)