ну́нцый, -я, мн. -і, -яў, м.

Пастаянны дыпламатычны прадстаўнік Папы Рымскага ў замежнай дзяржаве.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ну́нцый

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ну́нцый ну́нцыі
Р. ну́нцыя ну́нцыяў
Д. ну́нцыю ну́нцыям
В. ну́нцыя ну́нцыяў
Т. ну́нцыем ну́нцыямі
М. ну́нцыю ну́нцыях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ну́нцый м. ну́нций

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ну́нцый, ‑я, м.

Пастаянны дыпламатычны прадстаўнік рымскага папы пры ўрадзе якой‑н. дзяржавы.

[Лац. nuntius.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нунцый

т. 11, с. 389

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ну́нцый м. царк. Núntius m -, -ti¦en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ну́нцый

(лац. nuntius)

пастаянны дыпламатычны прадстаўнік рымскага папы пры ўрадзе якой-н. дзяржавы (параўн. легат​1 2).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ну́нцый

(лац. nuntius)

пастаянны дыпламатычны прадстаўнік рымскага папы пры ўрадзе якой-н. дзяржавы.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

ну́нций ну́нцый, -цыя м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

nuncio [ˈnʌnsiəʊ] n. (pl. nuncios) па́пскі ну́нцый

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)