нескаро́ны
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
нескаро́ны |
нескаро́ная |
нескаро́нае |
нескаро́ныя |
| Р. |
нескаро́нага |
нескаро́най
нескаро́нае |
нескаро́нага |
нескаро́ных |
| Д. |
нескаро́наму |
нескаро́най |
нескаро́наму |
нескаро́ным |
| В. |
нескаро́ны (неадуш.)
нескаро́нага (адуш.) |
нескаро́ную |
нескаро́нае |
нескаро́ныя (неадуш.)
нескаро́ных (адуш.) |
| Т. |
нескаро́ным |
нескаро́най
нескаро́наю |
нескаро́ным |
нескаро́нымі |
| М. |
нескаро́ным |
нескаро́най |
нескаро́ным |
нескаро́ных |
Крыніцы:
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
нескаро́ны,
гл. няскораны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
няско́раны і нескаро́ны, ‑ая, ‑ае.
Які не скарыўся сіле, уладзе каго‑, чаго‑н. Мы зноў у шчасці будзем жыць — Вайной няскораныя людзі. Астрэйка. Недзе там, за лініяй фронту, ляжаў распластаны ворагам, знявечаны, але няскораны родны горад. Новікаў. Усім раскажу я пра мужнасць Тваёй нескаронай душы, Як ты непахісна, мой дружа, Стаяў на сваім рубяжы. Прыходзька.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ГРОС Віктар Іванавіч
(11.11.1934, в. Дзяляцічы Навагрудскага р-на Гродзенскай вобл. — 31.3.1980),
бел. скульптар. Скончыў маст. ін-т Літ. ССР у Вільні (1958). Працаваў у станковай і манум. скульптуры. Сярод твораў: «Рыбак» (1958 і 1968), «Муляр» (1961), «Нескароны» (1964), партрэт А.П.Марэсьева (1960), помнікі воінам і партызанам, што загінулі ў Вял. Айч. вайну, у в. Дзяляцічы (1964), г. Любань Мінскага р-на (1966, з У.Ананька, арх. В.Занковіч, Л.Левін), в. Пухавічы Пухавіцкага р-на (1969, арх. В.Марухін). Творы вызначаюцца лаканізмам, абагульненасцю пластыкі.
т. 5, с. 448
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)