незаму́жка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. незаму́жка незаму́жкі
Р. незаму́жкі незаму́жак
Д. незаму́жцы незаму́жкам
В. незаму́жку незаму́жак
Т. незаму́жкай
незаму́жкаю		 незаму́жкамі
М. незаму́жцы незаму́жках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

незаму́жка ж., разг. незаму́жняя же́нщина

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

незаму́жка, ‑і, ДМ ‑жцы; Р мн. ‑жак; ж.

Разм. Незамужняя жанчына. Бачыць дзед — не на яго жаданне справа хіліцца, і высватаў сабе дзеўку-саракавуху, незамужку. Лужанін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

незаму́жний незаму́жні;

незаму́жняя же́нщина незаму́жняя жанчы́на, разг. незаму́жка.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

niezamężna

ж. незамужняя, незамужка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)