быццё назоўнік | ніякі род

  1. Аб’ектыўная рэальнасць (матэрыя, прырода), якая існуе незалежна ад нашай свадомасці.

  2. Сукупнасць умоў матэрыяльнага жыцця грамадства.

  3. Жыццё, існаванне.

    • Чалавечае б.

|| прыметнік: быційны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

неадвольны, ‑ая, ‑ае.

Які ўзнікае, адбываецца бескантрольна, незалежна ад волі і свядомасці. Неадвольная ўвага. Неадвольныя рухі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

увальнасць, ‑і, ж.

Спец. Уласцівасць паруснага судна паварочвацца супраць ветру незалежна ад павароту руля. Увальнасць судна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ураўнілаўка назоўнік | жаночы род | размоўнае

Неабгрунтаванае і нічым не апраўданае ўраўноўванне ў чым-н., ураўняльны падыход да чаго-н.

  • У. ў аплаце працы (незалежна ад яе колькасці і якасці).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

апрыёры, прысл.

1. Незалежна ад вопыту, да вопыту; проціл. апастэрыёры.

2. перан. Не правяраючы чаго‑н. загадзя.

[Лац. a — ад і priori — які папярэднічае.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ms.

[ˈmɪz]

Brit Ms

(ста́віцца пе́рад про́зьвішчам жанчы́ны незале́жна ад шлю́бнага ста́ну) спада́рыня

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

непадобнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць непадобнага; адсутнасць падабенства. Трымаецца [хлопец] горда, незалежна — і яго непадобнасць на другіх кідаецца ў вочы. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

індывідуалізм назоўнік | мужчынскі род

  1. Маральны прынцып, які ставіць інтарэсы адной асобы вышэй за інтарэсы грамадства.

  2. Імкненне да яркага праяўлення сваёй асобы незалежна ад калектыву, а таксама паводзіны, у якіх праяўляецца гэта імкненне.

|| прыметнік: індывідуалістычны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

аб’ектыўны прыметнік

  1. Які існуе па-за намі як аб’ект (у 1 знач.).

    • Аб’ектыўная рэчаіснасць.

  2. Звязаны са знешнімі ўмовамі, незалежна ад чыёй-н. волі.

    • Аб’ектыўныя прычыны.

  3. Пазбаўлены суб’ектывізму, праўдзівы, бесстаронні.

    • А. падыход.
    • Аб’ектыўная ацэнка.

|| назоўнік: аб’ектыўнасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

алгебра, ‑ы, ж.

Вялікі раздзел матэматыкі, які вывучае агульныя законы дзеянняў над велічынямі незалежна ад іх лікавых значэнняў. Падручнік па алгебры. Элементарная алгебра.

[Араб. al-găbr.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)