недабі́так
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
недабі́так |
недабі́ткі |
| Р. |
недабі́тка |
недабі́ткаў |
| Д. |
недабі́тку |
недабі́ткам |
| В. |
недабі́так |
недабі́ткі |
| Т. |
недабі́ткам |
недабі́ткамі |
| М. |
недабі́тку |
недабі́тках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
недоби́тки мн., прост. недабі́ткі, -ткаў;
недоби́ток ед. недабі́так, -тка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
недабі́ткі, ‑аў; адз. недабітак, ‑тка, м.
Разм. Рэшткі чаго‑н. (часцей за ўсё — арміі, банды, групоўкі і пад.). Недабіткі фашысцкай аховы адыходзяць пад напорам сілы. Брыль. Слухайце вы, Недабіткі пыхлівыя, Вось мой рахунак, Бязмерная крыўды цана: Тысячы добрых сяброў маіх выйшлі б на нівы, Калі б не вы і не ваша вайна. Кірэенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
недабі́ткі
1. ед. нет обло́мки, оско́лки, (жа́лкие) оста́тки;
2. (ед. недабі́так м.) разг. (остатки недобитой армии, банды) недоби́тки мн., ед. недоби́ток м.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)