неасе́длы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. неасе́длы неасе́длая неасе́длае неасе́длыя
Р. неасе́длага неасе́длай
неасе́длае		 неасе́длага неасе́длых
Д. неасе́дламу неасе́длай неасе́дламу неасе́длым
В. неасе́длы (неадуш.)
неасе́длага (адуш.)		 неасе́длую неасе́длае неасе́длыя (неадуш.)
неасе́длых (адуш.)
Т. неасе́длым неасе́длай
неасе́длаю		 неасе́длым неасе́длымі
М. неасе́длым неасе́длай неасе́длым неасе́длых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

неасе́длы неосе́длый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

неасе́длы, ‑ая, ‑ае.

Качавы. Неаседлыя плямёны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

неосе́длый неасе́длы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

качава́ць, качу́ю, качу́еш, качу́е; качу́й; незак.

Весці неаседлы лад жыцця, пераязджаць з месца на месца; вандраваць.

|| наз. качава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вандро́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Чалавек, які вандруе, падарожнічае.

2. Той, хто часта мяняе месца жыхарства, вядзе неаседлы спосаб жыцця; качэўнік.

|| ж. вандро́ўніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. вандро́ўніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вандрава́ць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й; незак.

1. Падарожнічаць, рабіць падарожжа.

2. Часта мяняць месца жыхарства, весці неаседлы спосаб жыцця.

3. перан. Пераходзіць з месца на месца.

Што вы вандруеце па шпіталі?

|| наз. вандрава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

nieosiadły

1. неаседлы; качавы;

2. уст. бязлюдны; незаселены

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

вандрава́ць

(польск. wędrować, ад ням. wandern)

1) часта мяняць месца жыхарства, весці неаседлы спосаб жыцця;

2) падарожнічаць;

3) пераходзіць ад аднаго ўладальніка да другога на працягу доўгага часу (аб прадметах).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)