наўме́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. наўме́н
Р. наўме́ну
Д. наўме́ну
В. наўме́н
Т. наўме́нам
М. наўме́не

Крыніцы: sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

наўме́н

(гр. nooumenon = ахопленае розумам)

філас. тое, што даступна розуму ў процівагу дадзенаму ў пачуццях.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

но́умен филос. наўме́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)