нау́шник разг. (наговорщик) нагаво́ршчык, -ка м.; (доносчик) дано́счык, -ка м.; (шептун) шапту́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падлы́жнік м., разг. нау́шник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нагаво́ршчык м. клеветни́к, я́бедник, нау́шник, нагово́рщик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нау́шники мн. наву́шнікі, -каў;

нау́шник ед. наву́шнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Наву́шнік ’вуха ў шапцы-вушанцы; спецыяльнае прыстасаванне для аховы вушэй ад холаду; прылада, якая надзяваецца на вушы для праслухоўвання гукаперадач і гуказапісаў’ (ТСБМ). Усходнеславянскае ўтварэнне ад вуха (ухо), параўн. рус. наушник, укр. наушник ’тс’; падобныя незалежныя ўтварэнні вядомы ў многіх славянскіх мовах, параўн., напрыклад, в.-луж. nawušnik ’завушніца’ і г. д.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ву́шнік ’навушнік’ (Байк. і Некр., Гарэц.). Магчыма, наватвор 20‑х гадоў ад ву́ха, вушны́ для перакладу рус. наушник.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

шапту́н, -на́ м.

1. зна́харь, колду́н, шепту́н;

2. (тот, кто шепчется) шепту́н;

3. (доносчик) шепту́н, нау́шник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)