насяле́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. насяле́нне
Р. насяле́ння
Д. насяле́нню
В. насяле́нне
Т. насяле́ннем
М. насяле́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

насяле́нне ср. (действие) населе́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

насяле́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. насяляць (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

насялі́ць, -сялю́, -се́ліш, -се́ліць; -се́лены; зак., што і кім-чым.

1. Засяліць людзьмі якую-н. мясцовасць, памяшканне і пад.

Н. бязлюдны край.

2. перан. Заняць, засяліць якую-н. мясцовасць (пра жывёл).

Зубры насялілі Белавежскую пушчу.

|| незак. насяля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; наз. насяле́нне, -я, н. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

населе́ние

1. (жители) насе́льніцтва, -ва ср.;

городско́е населе́ние гарадско́е насе́льніцтва;

2. (действие) насяле́нне, -ння ср.; (заселение) засяле́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)