наста́ўніцтва, -а, н.

1. Праца, занятак настаўніка; прафесія настаўніка.

Першыя гады настаўніцтва.

2. зб. Школьныя настаўнікі.

3. Форма выхавання і прафесійнай падрыхтоўкі маладых рабочых вопытнымі спецыялістамі.

Н. на заводах.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

наста́ўніцтва

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. наста́ўніцтва
Р. наста́ўніцтва
Д. наста́ўніцтву
В. наста́ўніцтва
Т. наста́ўніцтвам
М. наста́ўніцтве

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

наста́ўніцтва ср.

1. учи́тельство;

2. наста́вничество

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наста́ўніцтва, ‑а, н.

1. Праца, занятак настаўніка; прафесія настаўніка. Займацца настаўніцтвам. Першы год настаўніцтва. □ Настаўніцтва як форма выхавання непаўналетніх вельмі пашырана на аўтазаводзе. «Маладосць».

2. зб. Школьныя настаўнікі. Якуб Колас знаходзіць час для сувязей са школьнымі калектывамі, настаўніцтвам. Хведаровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наста́ўніцтва н.

1. зборн. Léhrerschaft f -, -en, Léhrkórper m -s, -, Léhrer pl;

2. (дзейнасць) Léhrtätigkeit f -; Léhrerberuf m -(e)s (прафесія)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

наста́вничество наста́ўніцтва, -ва ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

учи́тельство в разн. знач. наста́ўніцтва, -ва ср.;

де́сять лет учи́тельства дзе́сяць гадо́ў (год) наста́ўніцтва;

сове́тское учи́тельство саве́цкае наста́ўніцтва;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

nauczycielstwo

н. зборн. настаўніцтва;

nauczycielstwo polskie — польскае настаўніцтва

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Léhrerschaft

f -, -en наста́ўніцкі калектыў (школы); наста́ўніцтва, наста́ўнікі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

раскату́рхаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Разм. Нямоцна штурхаючы, трасучы, абудзіць ад сну, прымусіць прачнуцца. Мікола моцна спаў, праз сон чуў, як званіў будзільнік, але ён не падняўся, а толькі перавярнуўся на другі бок і зноў заснуў. А потым яго раскатурхала жонка. Гаўрылкін. // перан. Вывесці са стану пасіўнасці, разварушыць. [Лабановіч:] — А самае важнае — мы раскатурхалі б соннае балота нашага настаўніцтва, бо жыць так, як жывём мы, адарваныя адзін ад аднаго, жыць без жывой ідэі, .. так жыць нельга. Колас. Толькі самай прыгожай дзяўчыне .. ўдаецца некалькі раскатурхаць Браму. «Полымя».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)