нару́чнік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
нару́чнік |
нару́чнікі |
| Р. |
нару́чніка |
нару́чнікаў |
| Д. |
нару́чніку |
нару́чнікам |
| В. |
нару́чнік |
нару́чнікі |
| Т. |
нару́чнікам |
нару́чнікамі |
| М. |
нару́чніку |
нару́чніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
нару́чнікі (ед. нару́чнік м.) нару́чники
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
нару́чники мн., уст. нару́чнікі, -каў, ед. нару́чнік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Абру́ч ’абруч, кольца’ (БРС, Нас., Касп.), абручык (Нас.), абручык ’кольца, якім замацоўваецца каса на касільне’ да obrǫčь < rǫka, гл. укр. обруч, ст.-рус. обручь, рус. ц.-слав. обрѧчь, чэш. abruč, польск. obręcz, славен. obrôć, серб.-харв. о̏бруч, балг. обръч ’абруч’. Параўн. літ. apýranke ’бранзалет’, ìrankis ’наручнік’, Траўтман, 237. Магчыма, яшчэ балта-славянская інавацыя.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)