нарой

Том: 19, старонка: 266.

img/19/19-266_1347_Нарой.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

нара́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. нара́ но́ры
Р. нары́ но́р
Д. нары́ но́рам
В. нару́ но́ры
Т. наро́й
наро́ю		 но́рамі
М. нары́ но́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

◎ На́рап (нарой) ’дробны, пушысты снег, які скрыпіць пад палазамі’ (Нас.), на́раплівы: наропливая дорога ’дарога, пакрытая такім снегам’ (там жа). Да гукапераймальнага poni, што перадае скрып снегу, гл. карын.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

kretowisko

н. кратавінне; земляны капец (над нарой крата)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)