нарматыўны

нарматы́ўны, -ая, -ае.

1. гл. нарматыў.

2. Які вызначае норму, стандарты, правілы.

Нарматыўная граматыка.

|| наз. нарматы́ўнасць, -і, ж. (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нарматы́ўны

прыметнік, адносны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	нарматы́ўны	нарматы́ўная	нарматы́ўнае	нарматы́ўныя
Р.	нарматы́ўнага	нарматы́ўнай нарматы́ўнае	нарматы́ўнага	нарматы́ўных
Д.	нарматы́ўнаму	нарматы́ўнай	нарматы́ўнаму	нарматы́ўным
В.	нарматы́ўны (неадуш.) нарматы́ўнага (адуш.)	нарматы́ўную	нарматы́ўнае	нарматы́ўныя (неадуш.) нарматы́ўных (адуш.)
Т.	нарматы́ўным	нарматы́ўнай нарматы́ўнаю	нарматы́ўным	нарматы́ўнымі
М.	нарматы́ўным	нарматы́ўнай	нарматы́ўным	нарматы́ўных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

нарматы́ўны нормати́вный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нарматы́ўны, ‑ая, ‑ае.

1. Спец. Які мае адносіны да нарматыву, з’яўляецца нарматывам.

2. Які вызначае норму, стандарты, правілы. Нарматыўная граматыка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нарматы́ўны эк., тэх. normatív, Normatív-; ríchtsatzgebunden;

нарматы́ўная характары́стыка Nórmkennziffer f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

нарматы́ў, -ты́ву, мн. -ты́вы, -ты́ваў, м. (спец.).

Эканамічны або тэхнічны паказчык норм, у адпаведнасці з якімі выконваецца работа.

Нарматывы вытворчай працы.

|| прым. нарматы́ўны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нарматы́ўны

(фр. normatif, ад лац. norma = норма)

які вызначае, устанаўлівае норму (напр. н-ая граматыка).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

нарматы́ўны

(фр. normatif, ад лац. norma = норма)

які вызначае, устанаўлівае норму (напр. н-ая граматыка).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

даве́дачна-нарматы́ўны

прыметнік, адносны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	даве́дачна-нарматы́ўны	даве́дачна-нарматы́ўная	даве́дачна-нарматы́ўнае	даве́дачна-нарматы́ўныя
Р.	даве́дачна-нарматы́ўнага	даве́дачна-нарматы́ўнай даве́дачна-нарматы́ўнае	даве́дачна-нарматы́ўнага	даве́дачна-нарматы́ўных
Д.	даве́дачна-нарматы́ўнаму	даве́дачна-нарматы́ўнай	даве́дачна-нарматы́ўнаму	даве́дачна-нарматы́ўным
В.	даве́дачна-нарматы́ўны (неадуш.) даве́дачна-нарматы́ўнага (адуш.)	даве́дачна-нарматы́ўную	даве́дачна-нарматы́ўнае	даве́дачна-нарматы́ўныя (неадуш.) даве́дачна-нарматы́ўных (адуш.)
Т.	даве́дачна-нарматы́ўным	даве́дачна-нарматы́ўнай даве́дачна-нарматы́ўнаю	даве́дачна-нарматы́ўным	даве́дачна-нарматы́ўнымі
М.	даве́дачна-нарматы́ўным	даве́дачна-нарматы́ўнай	даве́дачна-нарматы́ўным	даве́дачна-нарматы́ўных

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

класі́чна-нарматы́ўны

прыметнік, адносны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	класі́чна-нарматы́ўны	класі́чна-нарматы́ўная	класі́чна-нарматы́ўнае	класі́чна-нарматы́ўныя
Р.	класі́чна-нарматы́ўнага	класі́чна-нарматы́ўнай класі́чна-нарматы́ўнае	класі́чна-нарматы́ўнага	класі́чна-нарматы́ўных
Д.	класі́чна-нарматы́ўнаму	класі́чна-нарматы́ўнай	класі́чна-нарматы́ўнаму	класі́чна-нарматы́ўным
В.	класі́чна-нарматы́ўны (неадуш.) класі́чна-нарматы́ўнага (адуш.)	класі́чна-нарматы́ўную	класі́чна-нарматы́ўнае	класі́чна-нарматы́ўныя (неадуш.) класі́чна-нарматы́ўных (адуш.)
Т.	класі́чна-нарматы́ўным	класі́чна-нарматы́ўнай класі́чна-нарматы́ўнаю	класі́чна-нарматы́ўным	класі́чна-нарматы́ўнымі
М.	класі́чна-нарматы́ўным	класі́чна-нарматы́ўнай	класі́чна-нарматы́ўным	класі́чна-нарматы́ўных

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Verbum