нарве́жац

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. нарве́жац нарве́жцы
Р. нарве́жца нарве́жцаў
Д. нарве́жцу нарве́жцам
В. нарве́жца нарве́жцаў
Т. нарве́жцам нарве́жцамі
М. нарве́жцу нарве́жцах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

нарве́жац,

гл. нарвежцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нарве́жац м. Norwéger m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

норве́жец нарве́жац, -жца м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Norweg

м. нарвежац

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

нарве́жцы, ‑аў; адз. нарвежац, ‑жца, м.; нарвежка, ‑і, ДМ ‑жцы; мн. нарвежкі, ‑жак; ж.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва. Нарвегіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Norwegian​1 [nɔ:ˈwi:dʒn] n.

1. нарве́жац; нарве́жка;

the Norwegians нарве́жцы

2. нарве́жская мо́ва

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Norwéger

m -s, -

1) нарве́жац

2) pl нарве́жскія канькі́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)