напі́лак
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
напі́лак |
напі́лкі |
| Р. |
напі́лка |
напі́лкаў |
| Д. |
напі́лку |
напі́лкам |
| В. |
напі́лак |
напі́лкі |
| Т. |
напі́лкам |
напі́лкамі |
| М. |
напі́лку |
напі́лках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
напі́лак, ‑лка, м.
Разм. Тое, што і напільнік. Пусціць ён [каваль] у ход напілкі ды парэжа штосьці пілкай, зварыць, гладзіць — забірай. Бялевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)