напа́рнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто працуе ў пары з кім-н.

Шафёры-напарнікі.

|| ж. напа́рніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. напа́рніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

напа́рнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. напа́рнік напа́рнікі
Р. напа́рніка напа́рнікаў
Д. напа́рніку напа́рнікам
В. напа́рніка напа́рнікаў
Т. напа́рнікам напа́рнікамі
М. напа́рніку напа́рніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

напа́рнік м. напа́рник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

напа́рнік, ‑а, м.

Той, хто працуе ў пары, на змену з кім‑н. Адну [тачку] нагружае Сцяпан, а адвозіць напарнік, а другую наадварот. Гроднеў. Радзюк прыпыніў машыну і.. вылез з кабіны разам са сваім напарнікам, семнаццацігадовым кірпатым хлопцам. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

напа́рнік м. Pártner m -s, - (in einer Zweimannbrigade);

шафёр-напа́рнік Béifahrer m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

напа́рник напа́рнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

напа́рніца, ‑ы, ж.

Жан. да напарнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

stooge [stu:dʒ] n.

1. infml пры́хвасцень, марыяне́тка

2. напа́рнік ко́міка ў тэа́тры

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

comrade

[ˈkɑ:mræd]

n.

1) тава́рыш -а m.; ся́бра -ы m.

2) напа́рнік -а m., ся́бра, кале́га па пра́цы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

stooge

[stu:dʒ]

n.

1) напа́рнік ко́міка ў тэа́тры

2) пры́хвасьцень -ня m.; марыянэ́тка f.

3) стука́ч -а́ m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)