намяня́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. намяня́ю намяня́ем
2-я ас. намяня́еш намяня́еце
3-я ас. намяня́е намяня́юць
Прошлы час
м. намяня́ў намяня́лі
ж. намяня́ла
н. намяня́ла
Загадны лад
2-я ас. намяня́й намяня́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час намяня́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

намяня́ць сов., в разн. знач. наменя́ть;

н. дро́бных гро́шай — наменя́ть ме́лочи;

н. ма́рак — наменя́ть ма́рок

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

намяня́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; зак., чаго.

1. Набыць шляхам абмену нейкую колькасць чаго‑н. Намяняць марак. □ З хаты памянялі на яду ўсё, што можна было памяняць. Цяпер трэба рабіць нейкі абарот.. Ніна прыкідвае, колькі яна можа намяняць за тое, што ў торбе. Арабей.

2. Разменьваючы, набыць якую‑н. колькасць дробных грошай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наменя́ть сов. намяня́ць, навыме́ньваць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наме́ньваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да намяняць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

намяня́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад намяняць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наме́ньваць несов., в разн. знач. наме́нивать; см. намяня́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

намяня́ны несов., в разн. знач. наме́нянный; см. намяня́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)