намо́ўны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. намо́ўны намо́ўная намо́ўнае намо́ўныя
Р. намо́ўнага намо́ўнай
намо́ўнае		 намо́ўнага намо́ўных
Д. намо́ўнаму намо́ўнай намо́ўнаму намо́ўным
В. намо́ўны (неадуш.)
намо́ўнага (адуш.)		 намо́ўную намо́ўнае намо́ўныя (неадуш.)
намо́ўных (адуш.)
Т. намо́ўным намо́ўнай
намо́ўнаю		 намо́ўным намо́ўнымі
М. намо́ўным намо́ўнай намо́ўным намо́ўных

Крыніцы: piskunou2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

намо́ва, -ы, мн. -ы, -мо́ў, ж. (разм.).

1. Дамоўленасць аб чым-н., угавор.

2. Нагавор, паклёп на каго-н.

Ён стаў ахвярай намовы.

|| прым. намо́ўны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)