намо́ў

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. намо́ў намо́вы
Р. намо́ву намо́ваў
Д. намо́ву намо́вам
В. намо́ў намо́вы
Т. намо́вам намо́вамі
М. намо́ве намо́вах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

намо́ва

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. намо́ва намо́вы
Р. намо́вы намо́ў
Д. намо́ве намо́вам
В. намо́ву намо́вы
Т. намо́вай
намо́ваю		 намо́вамі
М. намо́ве намо́вах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

намо́віць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. намо́ўлю намо́вім
2-я ас. намо́віш намо́віце
3-я ас. намо́віць намо́вяць
Прошлы час
м. намо́віў намо́вілі
ж. намо́віла
н. намо́віла
Загадны лад
2-я ас. намо́ў намо́ўце
Дзеепрыслоўе
прош. час намо́віўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Намова ’нагавор, паклёп’ (Гарэц., Др.), ’падгавор’ (Яруш.), ’дагавор, згода’ (Сцяшк.), а таксама намоў ’нагавор’ (Нас., Гарэц., Бяльк.), на́мо́ўка ’паклёп’ (Нас., Гарэц.), на́маўка ’загавор, урокі’ (Нік., Оч.), ст.-бел. намова ’нагавор, падбухторванне, парада’, ’нарада суддзяў’ (Гарб.). Ад намовіцца ’згаварыцца, дамовіцца’, гл. мова.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)