накіравальная

накірава́льная

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

	адз.
	ж.
Н.	накірава́льная
Р.	накірава́льнай
Д.	накірава́льнай
В.	накірава́льную
Т.	накірава́льнай накірава́льнаю
М.	накірава́льнай

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

направля́ющая сущ., мат. накірава́льная, -най ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

накірава́льны

прыметнік, адносны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	накірава́льны	накірава́льная	накірава́льнае	накірава́льныя
Р.	накірава́льнага	накірава́льнай накірава́льнае	накірава́льнага	накірава́льных
Д.	накірава́льнаму	накірава́льнай	накірава́льнаму	накірава́льным
В.	накірава́льны (неадуш.) накірава́льнага (адуш.)	накірава́льную	накірава́льнае	накірава́льныя (неадуш.) накірава́льных (адуш.)
Т.	накірава́льным	накірава́льнай накірава́льнаю	накірава́льным	накірава́льнымі
М.	накірава́льным	накірава́льнай	накірава́льным	накірава́льных

Крыніцы: piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

накірава́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Спец. Які прымушае што‑н. рухацца ў пэўным кірунку. Накіравальныя ролікі.

2. у знач. наз. накірава́льная, ‑ай, ж. Спец. Лінія, якая вызначае кірунак, у якім рухаецца прамая, што ўтварае канічную або цыліндрычную паверхню.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

kierownica

ж.

1. руль; стырно;

2. мат. дырэктрыса; накіравальная

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Verbum