накла́дчык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. накла́дчык накла́дчыкі
Р. накла́дчыка накла́дчыкаў
Д. накла́дчыку накла́дчыкам
В. накла́дчыка накла́дчыкаў
Т. накла́дчыкам накла́дчыкамі
М. накла́дчыку накла́дчыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

накла́дчык м., спец. накла́дчик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

накла́дчык, ‑а, м.

У вытворчасці — той, хто накладвае што‑н. Па дровах і між дроў дзесяткамі сходаў тупалі.. рабочыя-вартаўнікі, накладчыкі. Гартны. // Рабочы, які кладзе лісты паперы ў друкарскую машыну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

накла́дчыца, ‑ы, ж.

Жан. да накладчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

накла́дчик типогр., спец. накла́дчык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)