накалупа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; зак., чаго (разм.).

Калупаючы, аддзяліць, дастаць нейкую колькасць чаго-н.

Н. каранёў валяр’яну.

|| незак. накалу́пваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

накалупа́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. накалупа́ю накалупа́ем
2-я ас. накалупа́еш накалупа́еце
3-я ас. накалупа́е накалупа́юць
Прошлы час
м. накалупа́ў накалупа́лі
ж. накалупа́ла
н. накалупа́ла
Загадны лад
2-я ас. накалупа́й накалупа́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час накалупа́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

накалупа́ць сов., разг. наковыря́ть; наколупа́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

накалупа́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Разм. Калупагочы, аддзяліць, дастаць нейкую колькасць чаго‑н. Пакуль гаспадыня насіла салому, Мікола накалупаў гліняную міску мёду. Паўлаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наковыря́ть сов., разг. накалупа́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наколупа́ть сов., прост. накалупа́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

накалупа́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад накалупаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

nadłubać

зак. накалупаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

zusámmenklauben

vt збіра́ць; накалупа́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)