накава́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. накую́ накуё́м
2-я ас. накуе́ш накуяце́
3-я ас. накуе́ накую́ць
Прошлы час
м. накава́ў накава́лі
ж. накава́ла
н. накава́ла
Загадны лад
2-я ас. наку́й наку́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час накава́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

накава́ць сов., в разн. знач. накова́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

накава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; ‑куём, ‑куяце; зак., чаго.

Нарабіць каваннем нейкую колькасць чаго‑н. Накаваць падкоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

накова́ть сов., в разн. знач. накава́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нако́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да накаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

накава́ны і нако́ваны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад накаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нако́ўка, ‑і, ДМ ‑коўцы, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. накаваць.

2. Тое, што прыроблена каваннем.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)