нага́дзіць гл. га́дзіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нага́дзіць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. нага́джу нага́дзім
2-я ас. нага́дзіш нага́дзіце
3-я ас. нага́дзіць нага́дзяць
Прошлы час
м. нага́дзіў нага́дзілі
ж. нага́дзіла
н. нага́дзіла
Загадны лад
2-я ас. нага́дзь нага́дзьце
Дзеепрыслоўе
прош. час нага́дзіўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

нага́дзіць сов., разг.

1. нага́дить;

2. (сделать пакость) нага́дить, напа́костить

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нага́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць.

Зак. да гадзіць (у 1, 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

га́дзіць, -джу, -дзіш, -дзіць; незак. (разм.).

1. што і без дап. Пра жывёл: забруджваць спаражненнямі.

2. што. Рабіць брудным.

Не трэба г. адзенне.

3. каму. Рабіць (звычайна тайна) подласць, непрыемнасці; шкодзіць.

4. перан. Выклікаць пачуццё агіды.

|| зак. нага́дзіць, -джу, -дзіш, -дзіць (да 1 і 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нага́джаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад нагадзіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нага́дить сов., разг.

1. нага́дзіць, мног. панага́джваць, напаску́дзіць;

2. (навредить) нага́дзіць, нашко́дзіць; (напортить) напсава́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

напа́костить сов., разг.

1. (нагадить) нага́дзіць, напаску́дзіць;

2. (наделать пакостей) нага́дзіць, напаску́дзіць; (навредить) нашко́дзіць;

3. (напортить) напсава́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нага́джаны разг.

1. нага́женный;

2. нага́женный, напа́кощенный;

1, 2 см. нага́дзіць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

напаску́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак.

Разм.

1. Нагадзіць (пра птушак, жывёлу). Сабака напаскудзіў.

2. перан. Нарабіць паскудства, нашкодзіць. [Лясніцкі:] — Ад нас .. [здраднік] не схаваецца нідзе. А каб ён яшчэ не напаскудзіў, трэба быць больш пільнымі. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)