навучэ́нка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. навучэ́нка навучэ́нкі
Р. навучэ́нкі навучэ́нак
Д. навучэ́нцы навучэ́нкам
В. навучэ́нку навучэ́нак
Т. навучэ́нкай
навучэ́нкаю		 навучэ́нкамі
М. навучэ́нцы навучэ́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

навучэ́нка ж. уча́щаяся

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

навучэ́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Жан. да навучэнец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

навучэ́нец, -нца, мн. -нцы, -нцаў, м.

Той, хто навучаецца, вучыцца ў старшых класах сярэдніх школ і ў сярэдніх спецыяльных навучальных установах.

Н. каледжа.

|| ж. навучэ́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. навучэ́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

uczennica

ж. вучаніца, школьніца; навучэнка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Tóchter

f -, Töchter дачка́; дыял. дзяўчы́нка

éine höhere ~ — гімназі́стка, навучэ́нка жано́чага ліцэ́я

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

уча́щаяся сущ. навучэ́нка, -кі ж.; (ученица) вучані́ца, -цы ж.; (студентка) студэ́нтка, -кі ж.; (слушательница) слуха́чка, -кі ж.; (курсантка) курса́нтка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

scholar

[ˈskɑ:lər]

n.

1) вучо́ны -ага m., вучо́ная f.; асо́ба зь вялі́кімі ве́дамі

2) шко́льнік -а m., шко́льніца f., навучэ́нец -ца m.

3) навучэ́нец-стыпэндыя́нт, навучэ́нка-стыпэндыя́нтка

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)